اشعار

قبل از سلام کردن سائل سلام کرد            این بار هم کرامت خود را تمام کرد

در حیرت است واژه ایثار از حسن            نان شبـش دوبـاره نـثـار غـلام کرد

سـفـرۀ بـاز تـو آنـقـدر گــدا پــرور بـود           روز و شب سفره‌ات از خیل گدا محشر بود
.یک سرش بود ز خانه سر دیگر کوچه           خـوب دیـدند همه لطف تو سرتا سر بود

آمــدم پـشـت در خـانــۀ آقـای کــریــم            میکشم بر سر خود خاک کف پای کریم

درِ ایـن خـانـه ز مـقـدار نـبـایـد دم زد            با همه فـرق کـنـد شیـوۀ اهـدای کـریم

از تو به یک اشاره و از ما سری بلند            در سـایـه سـار دلـبـریت دلـبـری بلـنـد

دستی بزن به مس که طلا میکند دُرست            در بین حرفـه کاری تو زرگـری بلـند

تا نقاب از چهرۀ زهرائیـش رد می‌شود           لاجرم خورشید در کارش مردد می‌شود

هرکجا ساکن شود او خشت خشتش قبله است           گر حسن مقصود باشد خانه مقصد می‌شود

هر آنچه نـاشـدنی هست با حـسن بشود           دَمی که حضرت مُشکل گُشا حسن بشود

به حُسنِ خُلق شود بین مردمان مَشهور           کسی که بـارِ لبـش ذکـر”یا حَسن”بشود

به نام آنکه تو را داده است نـام حسن            درود احسن الارباب من؛ سـلام حسن

ســلام بـر بــرکـات سـپـیـد ســایـۀ تـو            که نور داده به خورشیدِ مستـدام حسن

ای مــاه آســمــانـیِ مــاه خــدا! حــسـن           خـورشیـد، مستـمـنـد تو از ابـتـدا حـسن

روز نـخـست نـقـش جـمال تو را کشید           نــقــاش حُـسـن بـا قــلـم ابـتــدا حـســن

تا بخشش عطای کریمان همیشگی ست           در این محیط بویِ خوشِ نان همیشگی ست

آنـهـا گـدایـشـان غـم فــردا نـمی خـورد           اینجا بنای سفـرۀ احـسان همیشگی ست

بـایـد که غـزل هـم ثـمـری داشتـه باشد           بـر حـال خـرابــم اثــری داشـتـه بـاشـد

با شعر فقط عرض ادب می کند این دل           بـد نـیـست گـدا هـم هـنـری داشته باشد

مست ازغم توأم غم تو فرق می کند             مــحو تــوأم کـه عالم تو فرق می کند

بایک نگاه می کشی وزنده می کنی             مـــثل مسیح، نه، دم تو فرق می کند

جنّت نشــانی از حــرم توست یا حسن            فــردوس سـائــل کــرم توست یا حسن

تنهـا نه آسمان و زمین عــالــم وجــود            در زیــر ســایــۀ علــم توست یا حسن

شعر و غزل برای تو گفتن عنـایت است             ازبس که لطف حضرتتان بی نهایت است

 این جا سیـاه کردن دفـتـر عبــادت است             اصلاً به افتخــار تو مـاه ضیــافت است

ای عاشقان به حُســن حسن ابتــدا کـنـید            بر خلق و خوی فــاطمی اش اقتــدا کنید

باید که ما شبــیــه حـسـن مـادری شویم            پس اقتدا به سیــرۀ خیــر النــسا کــنیــد

عمری است که دلــدادۀ نام حــســنـینم            فریــاد برآرم که غــلام حــســنــیــنــم

در کوی خـرابات، مـقـیـمـم همۀ عـمر           ای می زدگــان مست ز جــام حسنـینم

بخشش و جود و کرم در انحصار مجتبی ست           گردش مهر و ملک دور مدار مجتبی ست

خانه اش مهمان سرای مردم بیـچاره بود           نان گرم و روی خوش اینها شعارمجتبی ست

نـذری کـنـید تا که دمی با خــدا شـویم            از این قفس که ساخته شیطان رها شویم

باری که روی دوش گرفـتـیـم از گـناه            روی زمـین گـذاشـتـه و با صفـا شویم

پروازمان دهید که بی بال و پرشدیم            یک عمر درهوای شما در به در شدیم

کالیم وخشک و زرد، خدا را چه دیده ای            شاید به لطفِ یک نفست بارور شدیم

صبــوری به پای تو سر می گذارد            غــمت داغ ها بر جــگـر می گذارد

كــمـی خـواستم از غـريبی بگـويم            نه! اين بغض سنگی مگر می گذارد؟

درکرم خانه حق سفره به نام حسن است           عرش تا فرش خدا رحمت عام حسن است

بی حـرم شد که بدانند همه مادری است            ورنه در زاویه عرش، مقام حسن است